Blog: Uit de wind
Als maatschappelijk werker ben ik werkzaam bij Transfore, de stichting voor Forensische zorg bij Dimence Groep. Ik werk voor het Levensloopteam. Daar werken we met mensen die, kortgezegd, tussen wal en schip vallen. Mensen met complexe problemen, bij wie alles al is geprobeerd en waarbij overlast gevend en agressief gedrag op de voorgrond blijft staan. Als team werken we ambulant en veelal in nauwe samenwerking met andere organisaties, gemeente en politie om mensen de beste zorg te bieden.
Een goed onderkomen. Droog, uit de wind. Dit plekje heb jij gevonden bij het winkelcentrum. Afgelopen periode heb je in een fietsenhok geslapen. Vorige week zat die ineens op slot. Je kon er niet meer in. Je hebt je spulletjes verplaatst naar het winkelcentrum. Hier zit je goed. Op een matras, met een boodschappen wagentje spullen. Met een slaapzak een deken en een jas. Op de grond staat een boodschappenmandje met spullen.
Buurtbewoners maken zich zorgen over jou; de dakloze man in het winkelcentrum. Met goede bedoelingen stoppen zij je eten en drinken toe. Je kunt van een toilet gebruik maken en zo nu en dan douchen.
Jij wil zelf bepalen wat je doet, waar, wanneer en op welke manier. Je wil niets met anderen te maken hebben. Jij vindt dat allemaal maar gedoe. Overal zijn namelijk afspraken en regels, mensen die dingen van je over willen nemen omdat ze het ‘goed’ bedoelen. Jij wil dit niet, omdat er allemaal eisen worden gesteld aan jou en daar ben je klaar mee. Klaar met alle eisen van de maatschappij. Het ergste wat je kan overkomen is dat je wordt weggejaagd door de politie.
Sommige mensen zijn van mening dat je niet geholpen wil worden. Dat je liever hier op je matras blijft liggen in het winkelcentrum, want ja, zo slecht heb je het toch niet?
Sinds je uit de gevangenis bent, leef je op straat. Dat is nu ongeveer drie maanden. Dit is de plek waar jij nu wil zijn. Zowel hulpverlening als politie zijn betrokken. Ze hebben je hulp aangeboden om een dak boven je hoofd te krijgen. Jij kiest ervoor om hier te blijven en in vrijheid te leven. Een dak boven je hoofd betekent verplichtingen en verwachtingen. Mensen die zich ongevraagd met jou bemoeien. Daar zit je niet op te wachten. Nu leef je in vrijheid, kun je zelf beslissen en ben je van niemand afhankelijk.
Ondertussen doet de herfst zijn intrede. De nachten worden kouder. Vocht trekt omhoog vanaf de grond. Je krijgt steeds meer last van buikpijn. Je weigert hiervoor de huisarts te bezoeken omdat je jouw spullen niet wil achterlaten. In de buurt zijn steeds meer zorgen over jou en de manier waarop je leeft. Je gebruikt drugs in een winkelcentrum. We horen dat kwetsbare buurtbewoners zich door jouw levensstijl laten beïnvloeden en ook drugs gaan gebruiken.
Wij vinden het belangrijk dat je met je klachten naar de huisarts gaat. Daarom staan we vandaag klaar met een aanhanger om je spullen in te bewaren. Want voor ons is het misschien een verzameling van spullen. Voor jou is het alles wat je hebt.
Ondanks dat we je spullen veilig kunnen bewaren, weiger je naar de dokter te gaan. Bang dat je opgenomen wordt in het ziekenhuis. Bang dat je daarna de straat weer op gaat. Bang voor…
We komen er niet achter, want je kiest ervoor het gesprek te stoppen. Je wil nu niet meer met ons praten. Je wil niet naar de dokter. We besluiten uiteindelijk om te vertrekken met een lege aanhanger. We laten je achter op ‘jouw’ plek in het winkelcentrum. De zorgen om jouw lichamelijke toestand blijft. De vraag is of we jou in beweging kunnen krijgen voordat de winter begint.